Un bico de Nadal / Un beso de Navidad

| Traducción en castellano debajo ^^ |

(Mención especial a Miree, una artistaza increíble y gracias a la que me animé a escribir esta historia).

★★★

Un bico de Nadal

Cando caía a noite, a maxia aparecía. Milleiros de pequenas luces acendíanse nas rúas da cidade. A pesar do frío do inverno, a xente paseaba entre gorros e bufandas, entre luvas e sorrisos.

E no medio de toda esa ledicia estaba ela, camiñando sen rumbo por aquelas animadas rúas que recendían a Nadal. Camiñaba amodo, tratando inutilmente de ver as estrelas nun ceo cada vez máis anubrado. As panxoliñas comezaron a soar nunha praza xeada na que os veciños patinaban, mentres o seu corazón se ía arrefriando. Sentíase cada vez máis perdida, que era o que buscaba naquela noite esquecida no tempo? Que era o que o seu corazón anhelaba?

As luces que decoraban as rúas brillaron con forza, cada vez máis, as conversas da xente volvéronse máis intensas, case insoportables, as panxoliñas mesturáronse nese remuíño de luz e de son. Caeu de xeonllos sobre a praza xeada, sen que ninguén se detivese a preocuparse por ela. Entón, unha folerpa caeu ante os seus ollos e pousóuselle no nariz. Ela pestanexou, sorprendida, pero enseguida decenas de folerpas máis emprenderon o seu voo cara á terra. E o frío rodeouna, fíxoa tremer, pero non chegou ata o seu corazón. Porque foi nese instante cando o viu, a aquel alegre rapaz, e lembrou que era o que facía alí, naquela praza xeada, naquela noite de Nadal. E o seu corazón empezou a latexar con forza, a vivir aínda que xa non quedase vida nel.

O neno, que debía de ter oito anos xa, camiñaba da man de seu pai, cunha bufanda que lle ía grande. Daba pasos pequenos e torpes que a fixeron sorrir. Esqueceu as luces de Nadal, as persoas da praza e as panxoliñas que cantaban; achegouse ó neno que lle roubara o corazón. Por un intre, a súa mirada e a do rapaz cruzáronse e pareceron recoñecerse.

Só un intre no que tivo tempo de pousar un bico na fronte do pequeno.

Cun sorriso como despedida, deixou que aquel que fora o seu marido e o neno que o acompañaba se afastasen. O neno aínda mirou unha última vez para atrás, coma se o seu corazón tratase de guialo ata a súa nai. Pero ela xa se esvaecera, xa non pertencían ó mesmo mundo.

Aínda así, cada ano cando a noite caía e as luces de Nadal se acendían, ela podía regresar uns instantes ó mundo dos vivos para regalarlle ó seu fillo un doce bico.

Imagen de Pexels en Pixabay


Un beso de Navidad

Cuando caía la noche, la magia aparecía. Miles de pequeñas luces se encendían en las calles de la ciudad. A pesar del frío del invierno, la gente paseaba entre gorros y bufandas, entre guantes y sonrisas.

Y en medio de toda esa felicidad estaba ella, caminando sin rumbo por aquellas animadas calles con aroma a Navidad. Caminaba despacio, tratando inútilmente de ver las estrellas en un cielo cada vez más nublado. Los villancicos empezaron a sonar en una plaza helada en la que los vecinos patinaban, mientras su corazón se iba enfriando. Se sentía cada vez más perdida, ¿qué era lo que buscaba en aquella noche olvidada en el tiempo? ¿Qué era lo que su corazón anhelaba?

Las luces que decoraban las calles brillaron con fuerza, cada vez más, las conversaciones de la gente se volvieron más intensas, casi insoportables, los villancicos se mezclaron en ese remolino de luz y de sonido. Cayó de rodillas sobre la plaza helada, sin que nadie se detuviese a preocuparse por ella. Entonces, un copo de nieve cayó ante sus ojos y se le posó en la nariz. Ella parpadeó, sorprendida, pero enseguida decenas de copos más emprendieron su vuelo hacia la tierra. Y el frío la rodeó, la hizo tiritar, pero no llegó hasta su corazón. Porque fue en ese instante cuando lo vio, a aquel alegre niño, y recordó qué era lo que hacía allí, en aquella plaza helada, en aquella noche de Navidad. Y su corazón empezó a latir con fuerza, a vivir aunque ya no quedase vida en él.

El niño, que debía de tener ocho años ya, caminaba de la mano de su padre, con una bufanda que le iba grande. Daba pasos pequeños y torpes que la hicieron sonreír. Se olvidó de las luces de Navidad, las personas de la plaza y los villancicos que cantaban; se acercó al niño que le había robado el corazón. Por un momento, su mirada y la del pequeño se cruzaron y parecieron reconocerse.

Solo un instante en el que tuvo tiempo de posar un beso en la frente del pequeño.

Con una sonrisa como despedida, dejó que aquel que había sido su marido y el niño que lo acompañaba se alejasen. El niño aún miró una última vez para atrás, como si su corazón tratase de guiarlo hasta su madre. Pero ella ya se había desvanecido, ya no pertenecían al mismo mundo.

Aun así, cada año cuando la noche caía y las luces de Navidad se encendían, ella podía regresar unos instantes al mundo de los vivos para regalarle a su hijo un dulce beso.



Quizá te interese...

#Entrada 7/50

Gracias por leer y déjate llevar por la fantasía...

Comentarios

Entradas populares de este blog

Jak and Daxter

La Serpiente Emplumada: el Dios traidor

Novoland - The castle in the sky (Reseña)