Amenceres

Antes, atardeceres. Agora, amenceres.

| Traducción en castellano debajo ^^ |

★★★

Incluso a noite máis eterna remata. 

Incluso as sombras que apreixan o teu corazón poden esvaecerse. 

Incluso a néboa deixa paso a un mundo ateigado de cor. 

Non hai noite infinita que o albor non apague, sempre o albor. Suave e silencioso, achégase á espreita, axexa na penumbra, disuade as tebras. Que tímidos son os amenceres ás veces, créndose débiles, insuficientes para acabar co legado da noite, temerosos. Pero sempre atopan o valor para dar un paso tras do outro, amodiño pero con firmeza. Primeiro é tan só unha tenue luz que non parece rival para a escuridade. Despois é o mundo que esperta do seu letargo. 

As sombras e os monstros tratan de fuxir mentres as cores nacen, florecen e expándense. Un suave rosa no ceo acompaña un tímido sol que dubida ó principio, pero que por fin se atreve a amencer. O mundo inúndase de calma e paz, as criaturas do bosque comezan a espertar. Algún paxariño canta. E a rapaza que escapaba da noite, que temía as sombras e fuxía dos monstros detense no medio do bosque. O corazón latéxalle con forza, pero na súa mirada hai unha chama de esperanza cando mira o ceo, cada vez máis azul, aínda con trazos alaranxados. 

A rapaza sorrí, cae de xeonllos e déixase envolver por esa alba que pensaba que nunca chegaría. O bosque esperta e ela, por fin, atrévese a durmir e a deixarse levar polos soños. Aínda vai frío, pero o amencer protéxea e promételle un día cálido, luminoso e cheo de cor. Promételle calma despois dunha longa noite...




Amaneceres (castellano)


Incluso la noche más eterna se acaba. 

Incluso las sombras que aprisionan tu corazón pueden desvanecerse. 

Incluso la niebla deja paso a un mundo lleno de color. 

No hay noche infinita que el albor no apague, siempre el albor. Suave y silencioso, se acerca con cautela, acecha en la penumbra, disuade a las tinieblas. Qué tímidos son los amaneceres a veces, creyéndose débiles, insuficientes para acabar con el legado de la noche, temerosos. Pero siempre encuentran el valor para dar un paso tras otro, despacito pero con firmeza. Primero es tan solo una tenue luz que no parece rival para la oscuridad. Después es el mundo que despierta de su letargo. 

Las sombras y los monstruos tratan de huir mientras los colores nacen, florecen y se expanden. Un suave rosa en el cielo acompaña a un tímido sol que duda al principio, pero que por fin se atreve a amanecer. El mundo se inunda de calma y paz, las criaturas del bosque se empiezan a despertar. Algún pajarito canta. Y la joven que escapaba de la noche, que temía a las sombras y huía de los monstruos se detiene en el medio del bosque. El corazón le late con fuerza, pero en su mirada hay una llama de esperanza cuando mira el cielo, cada vez más azul, aún con trazos anaranjados. 

La joven sonríe, cae de rodillas y se deja envolver por esa alba que pensaba que nunca llegaría. El bosque se despierta y ella, por fin, se atreve a dormir y a dejarse llevar por los sueños. Aún hace frío, pero el amanecer la protege y le promete un día cálido, luminoso y lleno de color. Le promete calma después de una larga noche… 

Imagen de Pexels en Pixabay



Quizá te interese...

#Entrada 10/50


Gracias por leer y déjate llevar por la fantasía...

Comentarios

Entradas populares de este blog

Jak and Daxter

La Serpiente Emplumada: el Dios traidor

Novoland - The castle in the sky (Reseña)