Libre

Non, non podes facelo. É imposible. Por que intentalo sequera se é imposible?
Así, señoras e señores, é como morren os soños, afogados nun mar de “non”.



Pois chegou a hora de dicir que si: SI son capaz, SI é posible, SI o vou facer. Que por que intentalo se é imposible? Como pode alguén saber se é imposible ou non cando se resigna antes de probar? Está claro, no mundo existe tantísima xente que prefire darse por vencida que ás veces ata consomen aos que optamos por intentar. E cando nos poñemos de novo unha meta alta, que é o que fai esta xente? Apóianos? Non, o que fan é dicir, unha e outra vez: “iso é imposible, non o ves? Non sexas sempre tan infantil”. A estas persoas, dígolles:


Onde ti dis "infantil" eu diría "soñador", e ás veces penso que o problema é que a xente non ten suficiente de soñadora.


Non sería este un mundo mellor se todo o mundo crese que os soños poden chegar a facerse realidade, por imposibles que parezan? En vez de desanimarnos e desanimar aos demais, non sería máis bonito, simplemente, dicirse que si é posible? Porque non hai nada imposible nesta vida se cremos que somos capaces. Vale, pode que a túa meta sexa difícil, que pareza inalcanzable, pero se hai persoas que lograron facelo, por que non ías ser ti unha delas? Así que loita. Se de verdade queres conseguilo, loita. Non renuncies aos teus soños, aínda que todos che digan que iso é o que debes facer.

Gustoume moito unha cita do libro “A banda sen futuro”, de Marilar Aleixandre. Non a recordo textualmente, pero si a súa esencia (culpa miña por non tela apuntado no seu momento). Vexamos, cando alguén intenta conseguir unha meta alta, díselle que quere alcanzar o ceo cos pés, e esta cita replica que “só querendo alcanzar o ceo cos pés podemos chegar a rozar as nubes coas puntas dos dedos”.

Porque non hai soños demasiado grandes, senón aspiracións demasiado pequenas.





No, no puedes hacerlo. Es imposible. Por qué intentarlo siquiera si es imposible?
Así, señoras y señores, es como mueren los sueños, ahogados en un mar de “no”.


Pues llegó la hora de decir que sí: soy capaz, es posible, lo voy a hacer. Que por qué intentarlo si es imposible? Cómo puede alguien decir que es imposible o no cuando se resigna antes de probar? Está claro, en el mundo existe tantísima gente que prefiere darse por vencida que a veces incluso consumen a los que optamos por intentar. Y cuando nos ponemos de nuevo una meta alta, qué es lo que hace esta gente? Nos apoya? No, lo que hacen es decir, una y otra vez: “eso es imposible, no lo ves? No seas siempre tan infantil”. A estas personas, les digo:


Donde tú dices “infantil” yo diría “soñador”, y a veces pienso que el problema es que la gente no tiene suficiente de soñadora.


No sería este un mundo mejor si todo el mundo creyese que los sueños pueden llegar a hacerse realidad, por imposibles que parezcan? En vez de desanimarnos y desanimar a los demás, no sería más bonito, simplemente, decirse que sí es posible? Porque no hay nada imposible en esta vida si creemos que somos capaces. Vale, puede que tu meta sea difícil, que parezca inalcanzable, pero si hay personas que lograron hacerlo, por qué no puedes ser tú una de ellas? Así que lucha. Si de verdad quieres conseguirlo, lucha. No renuncies a tus sueños, aunque todos te digan que eso es lo que debes hacer.

Me gustó mucho una cita del libro “A banda sen futuro”, de Marilar Aleixandre. No la recuerdo textualmente, pero sí su esencia (culpa mía por no apuntarla en su momento). Veamos, cuando alguien intenta conseguir una meta alta, se le dice que quiere alcanzar el cielo con los pies, y esta cita replica que “solo queriendo alcanzar el cielo con los pies podemos llegar a rozar las nubes con las puntas de los dedos”.

Porque no hay sueños demasiado grandes, sino aspiraciones demasiado pequeñas.

Gracias por leer y déjate llevar por la fantasía...

Comentarios

Entradas populares de este blog

Jak and Daxter

La Serpiente Emplumada: el Dios traidor

Novoland - The castle in the sky (Reseña)